Pedagogen, psychologen, sociologen... Wij slashparents lezen ons een ongeluk op zoek naar handvaten en oplossingen voor de dagelijkse kleine issues met onze kinderen. Wat als mijn kind niet slaapt? Wat als mijn kind geen groente eet? Voor elk mini probleem vind je online wel één of andere slimme hack. En wij testen die voor jou uit! Deze keer liet slashparent Elke haar kinderen beslissen wanneer het bedtijd was. Wat als...?
ELKE
De fomo
Misschien bestaan ze wel, maar ik ben er alvast nog nooit eentje tegengekomen: een kind dat enthousiast reageert als het bedtijd is. Waar het bij tieners op dat moment vooral een kwestie is van de navelstreng tussen Ipad en ogen door te knippen, beginnen ook baby’tjes vaak al te jammeren bij het starten van hun avondroutine. Groot of klein: rond bedtijd heerst er bij kinderen altijd wel een beetje FOMO: angst om iets te missen. En dan vooral nadat ze warm zijn ingestopt. For all they know, is het voor de ouders wel het startschot van spontane feestjes, dansen op de salontafel, gigantische zakken snoep, een nieuwe lading speelgoed en het verbreken van alle huisregels! “En wij missen alles omdat ze ons naar bed sturen, zogezegd omdat we onze slaap nodig hebben!” Zomaar geloven zullen ze ons toch niet, dus tijd om eens te checken wat er gebeurt als een negen- en een elfjarige een week lang helemaal zelf mogen beslissen hoe laat ze in hun bed kruipen.
Een strak plan is het halve werk
Een kwartier nadat ze werden ingelicht over ‘het experiment’, waren er al lijstjes in opmaak met allerlei bezigheden om de eerste nacht helemaal niét te gaan slapen. Kampen werden opgetrokken, films uitgezocht, Lego klaargezet en zaklampbatterijen opgeladen. Bij het overgaan van avond in nacht sleepten ze elk om beurt de ander nog een half uurtje verder, maar toen wij rond middernacht gingen slapen, besloten ze er ook de brui aan te geven onder het gemompel: “We hebben nog een hele week.” Tegen alle verwachtingen in waren ze ’s anderendaags beiden vroeg wakker én fris en monter. Nadat we daags nadien bleven hangen op een onverwachts feestje, beëindigden mijn man en ik meteen na thuiskomst onze dag. De elfjarige was van hetzelfde gedacht, maar het negenjarige monster besloot er een principekwestie van te maken en deelde – met een brede, ietwat uitdagende glimlach - mee dat hij nog even opbleef. Hij hield stand, alhoewel Klaas Vaak met een voorhamer naast de zetel stond te wachten om toe te slaan. Een pluim voor vastberadenheid voor mijn jongste, maar een kwartiertje later (om 00.20 uur) hoorde ik zijn oogleden samen met zijn slaapkamerdeur dichtvallen.
Enter sandman
Dat de energiereserves toch geleidelijk aan werden aangetast, werd duidelijk in
de dagen erna: de verdraagzaamheid nam zienderogen af en de lontjes werden steeds
korter. Hoe meer actie ze moesten ondernemen gedurende de dag (zoals zwemmen of buitenactiviteiten),
hoe meer barsten hun vastberadenheid ’s avonds vertoonde. Naarmate de week
vorderde, vond ik ze dan ook steeds vaker terug in horizontale positie op de
zetel. “Moe?”
“Nee hoor, gewoon een beetje rusten.” Yeah, sure!
Halverwege de week stootten mijn man en ik wel op een onvoorzien gevolg van het
experiment. Onze kinderen gaan normaal om 20 uur slapen, wat betekent dat wij vanaf
dat moment onze zetel volledig in eigen beheer hebben (lees: beiden languit
gepositioneerd en de tv-zender afgestemd op een niet-Ketnet-zender). In het
feit dat we tijdelijk met vier op een hoopje lagen, konden we ons wel vinden,
maar het zoeken naar een programma dat geschikt was om samen te bekijken in de
avondlijke uren (zonder veelvoud aan agressie, vloeken of seksueel gedrag) was een
quasi onmogelijke opdracht. (Netflix was onze redder in nood!) Om 22u30 legden
de kinderen – goddank! – het bijltje erbij neer, zodat wij eindelijk naar Temptation
konden kijken met de grote zak chips die ongeduldig lag te wachten in de kast! Die
avond vond trouwens een belangrijke doorbraak plaats. Mijn negenjarige zei: “Ik
ga er ook vroeg (!?) inkruipen vanavond, want ik moet morgen al om tien uur bij
mijn vriend zijn om naar het zwembad te gaan, en anders ga ik echt gewoon veel
te moe zijn om goed te kunnen zwemmen, hé.” Halleluja, het centje was gevallen!