8
stoelen, 3 fauteuils, een zitzak en een ruime sofa staan er in het huis van slashparent An. En toch is ze het favoriete zitmeubel van haar dochter. En - alsof An ook nog een
dekentje was – zou die dochter van haar soms zelfs in helemaal in haar wegkruipen. Dat alles bij voorkeur tijdens
een zoom-meeting, een online cursus of gewoon wanneer deze slashparent eindelijk achteruit leunt met een boekske.

Bezet gebied

Ik vind het meestal lief hoor. Maar bij momenten irriteert het me toch. En niet alleen omdat ik net met iets bezig ben. Het schootzitten gaat namelijk meestal gepaard met een volledige bezetting van mijn lichaam. Die schattige handjes duiken steevast wriemelend onder mijn blouse. Er wordt ook wel ‘ns een ongewilde kopstoot uitgedeeld of er belandt een vinger in mijn oog. Bij rondvraag blijk ik niet de enige – oef!

Vanwaar komt de nood om op de schoot te kruipen? Positief: kinderen doen dit uit liefde én het is gezond voor hen. Ze stillen er hun honger naar aandacht en verbondenheid mee. Bij jou kruipen betekent: “zie mij, ik heb je aandacht nodig, ik wil je liefde voelen.”

Het betere klim-, hang- en zitwerk is een primaire manier om verbondenheid te zoeken en te tonen. Het start meteen bij de geboorte. Fysieke beschikbaarheid van de ouder is voor een baby een kwestie van overleving. Heel wat essentiële momenten gaan als vanzelfsprekend gepaard met lichaamscontact: voeden, troosten, knuffelen, spelen, beschermen.

Ons lichaam is een fijne combinatie van rustgevende prikkels voor onze kinderen: de geur, warmte en zachtheid, maar ook de vertrouwde geluiden van onze hartslag en stem zo dichtbij. Ons lijf is hun haventje van veiligheid en liefde. Kinderen kunnen er tot rust komen. Het is dus normaal dat ze dit gevoel ook later weer opzoeken, bijvoorbeeld bij overweldigende emoties of gewoon omdat ze geruststelling nodig hebben.

Even wat ruimte

Meestal is de reden waarom dochter- of zoonlief op je schoot klimt dus begrijpelijk. En toch kan het ook vervelend zijn. “Kom ik soms uit de Ikea-catalogus?” denk ik wel eens. Het is normaal om als ouder het gebrek aan personal space soms overweldigend te vinden.

Specialisten raden aan om te reageren volgens de leeftijd van je kind. Peuters hebben die schootmomentjes heel hard nodig omdat ze hun eigen emoties nog niet kunnen kanaliseren. Het is voor hen soms de enige afdoende manier om geborgenheid te ervaren. Best toelaten dus. Je kan er eventueel tijdens jouw vrije momenten extra bijtanken door veel te knuffelen. Sommige kinderen kunnen dan weer een tijdje verder.

Oudere kinderen hunkeren vaak ook nog naar knuffels. Zolang je aandacht toont voor hun behoefte aan verbondenheid en contact, kan je hen duidelijk maken dat je soms wat ruimte wenst. Je kan hen dichtbij jou laten zitten of hun hand vasthouden – het belangrijkste is dat je hen een moment van échte aandacht geeft. Kijk ze aan, vraag wat ze nodig hebben: hebben ze honger, koud, is er iets engs gebeurd?

Jawel, best een opgave als je zelf “in the middle of something” bent, maar de moeite om te proberen. Negeren of afwimpelen werkt immers omgekeerd, volgens psychotherapeut Laura Vogel.
“Als je je boos maakt, of je kind negeert – wat trouwens niet abnormaal is hoor – voelt je kind zich waarschijnlijk verward en afgewezen, misschien zelfs bang. En net dat zijn redenen om die troost weer op te zoeken. Dit versterkt dus het verlangen om op je schoot te kruipen en bij herhaling ontstaat er een patroon waardoor jullie beiden gefrustreerd raken.”

It's a phase

Laat de tijd dus haar werk doen, zo lijkt het. Want ja, kinderen blijven niet eeuwig op je knieën klauteren en onder je trui schuilen. Uiteindelijk verlangen ze naar steeds meer afhankelijkheid en leren ze hun emoties te reguleren op andere manieren. De volgende uitdaging is dan hoe jij je kinderen meer ruimte gaat geven. Isn't it ironic?